zinhar

n. <fars.> klas. Məbada, amandır, ay aman, saqın, ehtiyatlı ol (adətən bir şeydən saqındırmaq üçün işlənir). Ey iki gözüm, yaman olur ar; Namusumuzu itirmə, zinhar! F.. Yatsa o mahparə, yatar bəxtimiz bizim; Zinhar, qoymayın onu, zinhar, yatmasın. S. Ə. Ş.. Zinhar, vəfa etmə tələb ər dediyindən; Sərvəqt ol, amandır! M. Ə. S.. Məni bənzətməyin Məcnuna, zinhar; Ahımca olsaydı Məcnunun ahı; Yuva tikərdimi başında quşlar? B. V.. Zinhar etmək (eləmək) – bax zinhara gətirmək. Zinhar olmaq – bax zinhara gəlmək. Zinhara gəlmək – usanmaq, bezikmək, yorulmaq, cana gəlmək, təngə gəlmək. Lay-lay dedim yatınca; Gözlərəm Ay batınca; Canım zinhara gəldi; Sən hasilə çatınca. (Bayatı). Day camaat <Qara xanın> əlindən zinhara gəlmişdi. «Koroğlu». Vallah, bu gədənin əlindən lap zinhara gəlmişəm. M. Süleymanov. Zinhara gətirmək – bezikdirmək, usandırmaq, yormaq, cana gətirmək, təngə gətirmək. <Səməd bacısına:> Ay arvad, bu xalqı nə zinhara gətirdin? Sənə demədimmi çox zarıldayıb, zırıldama. B. T.. Bu uzun gecə Mədədovu lap zinhara gətirmişdi. Ə. Ə..